©
Vandaag wordt tijdens een persconferentie in Mons het nieuwe Congrescentrum MICX geopend. Burgemeester en intussen Minister van Staat Di Rupo wist hiervoor een van de allerbeste architecten van de wereld te strikken: Daniel Libeskind (68). U kunt hem kennen als de man die in NY een nieuw World Trade Center, One WTC, laat verrijzen op Ground Zero, of van het Joods museum in Berlijn.
Wat u nog niet wist over Daniel Libeskind…
1. Hij was al ruim 52 toen hij de opdracht kreeg voor zijn eerste gebouw. Daarvoor had hij een academische carrière als architect. Zijn eerste gebouw was het museum voor de in Auschwitz gestorven kunstenaar Felix Nussbaum-museum in het Duitse Osnabrück. Kort erna kwam de opdracht voor het Joods Museum in Berlijn.
2. Zijn ouders kwamen vanuit Polen naar New York toen hij 13 jaar oud was. Zijn moeder werkte lange dagen in een penibel naai-atelier maar citeerde Spinoza tijdens het koken voor het avondeten. Vaak zat de jonge Daniel dan aan de keukentafel te tekenen. Op een van die avonden moet ze verzucht hebben dat hij maar beter architect kon worden dan kunstenaar. Kunstenaars eindigden volgens haar hongerig op een zolderkamertje. Libeskind opperde nog dat dat toch niet zo was bij Warhol, maar ze repliceerde dat er voor elke Warhol duizenden arme obers waren. “Je kunt altijd kunst maken als architect maar geen architectuur als je kunstenaar bent. Twee voor de prijs van een.”
3. Daniel Libeskind is een fervente foodie en eet al heel zijn leven het liefste samen met zijn vrouw. Elke avond trekken ze een fles wijn of champagne open, zij begint te koken en terwijl leest hij haar voor uit de krant, zelfs als ze tot na middernacht hebben gewerkt. Libeskind en zijn vrouw Nina werken nauw samen. Ook de maaltijden met hun drie kinderen waren belangrijk voor hen. Nina had de regel dat er tijdens het avondeten niet over het werk of over de school mocht worden gepraat, wel over kunst, literatuur, politiek, ideeën, verhalen. De kinderen mochten wel boeken meenemen aan tafel, om uit voor te lezen.” Niet dat ze niet mochten praten over de school, dat gebeurde dan tijdens de afwas, maar tijdens het eten niet, en dat werkte,” zei ze hierover in een interview in The Guardian.
4. In een fantastische Ted-talk uit 2009 legt Libeskind uit wat architectuur voor hem betekent: “Het is verbazend hoe weinig we houden van verandering op het vlak van architectuur. Iedereen vindt een goed geproportioneerde doos al fantastisch. Dat is niet wat ik versta onder architectuur. Dat is iets creëren wat nog nooit heeft bestaan, een ruimte die alleen in onze verbeelding vorm heeft. Architectuur is niet gebaseerd op beton, staal of andere elementen uit de bodem, architectuur is verwondering en verbeelding. Zonder die twee hadden we nooit kathedralen, pagodes, tempels of oude steden gehad. Ze vertellen een verhaal met materialen, het verhaal van een gevecht tegen onnoemelijk veel onoplosbare problemen. Alleen verbeeldingskracht kon die problemen oplossen.
5. Voor de recente tentoonstelling van Marina Abramovic ‘Counting the rice’ maakte Libeskind de houten meubels en tafels waar de bezoekers op mochten gaan zitten tijdens de performance. De meubels werden onlangs voor 100 000 dollar geveild bij de Fondation Beyeler in Basel. Eind november raakte bekend dat het Italiaanse designmerk Moroso de meubels in beperkte oplage in productie wil nemen.
